ကြည်လင် အေးမြတဲ့ ကန်ရေပြင် ကြုံခဲ့ဖူးပြီ(ကိုယ်တွေ့ဖြစ်ရပ်မှန်)

လွန်ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၆ခုနှစ်လောက်က
မလေးရှားကို သူများတွေမလေးရှားတာနဲ့ကိုယ်လဲလိုက်ပြီးမလေးရှားခဲ့တယ်ဆိုပါတော့..

ဘာရည်ရွယ်ချက်မှကြီးကြီးမားမားမရှိပေမယ့် အသက်ကလဲငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်ရှိသေးတော့ ဟိုနေရာစပ်စပ်ဒီနေရာစပ်စပ် သွားချင်လာချင် ဗဟုသုတရှာဖွေချင်တဲ့စိတ်တစ်ခုထဲနဲ့ မြန်မာပြည်ကနေထွက်ချလာခဲ့လိုက်တာလေ၊

မြန်မာပြည်ကနေစထွက်လာခါစက အားလုံးပေါင်းကျွန်တော်တို့အဖွဲ့ (၁၈)ယောက်ဗျ ..

ဒီရောက်တော့ သူနေရာနဲ့သူ (၂)ယောက်တစ်တွဲ (၃)ယောက်တစ်တွဲနဲ့ အလုပ်တွေ ကွဲသွားလိုက်ကြတာ ကျွန်တော်နဲ့ ပဲခူးတိုက်ကြီးက သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်နဲ့ (၂)ယောက်က ပီးနန်းတစ်ဖက်ကမ်းက ဆူငိုင်းပသနီဆိုတဲ့မြို့လေးကိုလာရတယ်၊ အဲ့တုန်းက လာခေါ်တဲ့ ကျွန်တော်တို့ရဲ့ အလုပ်သမားခေါင်းဆောင်က အင်ဒိုနီးရှား (ဂျာဝါ)လူမျိုးဗျ.. (၁၈)ယောက်ကြားထဲမှာမှ ကျွန်တော်ကိုဘာကြည့်သဘောကျလဲမသိပါဘူး.

သူ့ဆီကိုမရမကကို ကျွန်တော်ကိုခေါ်လာတော့တာပဲ ဖြစ်နိုင်ရေ အရှိဆုံးကတော့ သူတို့လူမျိူးရုပ်နဲ့ကျွန်တော်က တော်တော်လေးက်ိုတူနေတာကြောင့်လို့ထင်ပါတယ်။

(မလေးရှား၊အင်ဒိုနီးရှားလူမျိုးများသည်ဘာသာကိုးကွယ်မှုအရသာ အစ္စလာမ် ဘာသာဝင်များဖြစ်ပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ မြန်မာပြည်သား ဗမာလူမျိုးများနှင့်ရုပ်ချင်းမကွဲပြားမခြားနားပါ)

ဒီနေရာမှာ ဇာတ်လမ်းမစခင် ကျွန်တော်တို့မလေးရှားမှာနေထိုင်ရပုံလေးကိုတစ်ချက်
လောက် တင်ပြပါရစေ..။

ဒါမှလဲစာဖတ်သူတွေအနေနဲ့ဇာတ်လမ်းကို နားလည်သဘောပေါက်လွယ်သွားလိမ့်မယ်ထင်ပါတယ် ။

ကျွန်တော်ဒီရောက်တော့ နေရတဲ့အိမ်ကနှစ်ထပ်တိုက်ဗျ အိမ်ထဲမှာ အလုပ်သမားခေါင်းဆောင်အပါအဝင် အင်ဒိုနီးရှားလူမျိုးကြီးပဲ(၂၁)ယောက်တောင်ရှိ
တယ်၊.မြန်မာဆိုလို့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ထဲရယ်.

သူ့တို့တွေအများကြီးကြားမှာနေရပေမယ့် နိမ်တာပြုတာ အနိုင်ကျင့်တာမျိုးတွေတော့မရှိကြပါဘူး၊ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကို အတော်လေးကိုဂရုစိုက်ပြီး.ဦးစားပေးကြပါတယ်။

ဘယ်လောက်ပဲသူတို့ ကိုယ်တွေကို ဂရုစိုက်စိုက် ကိုယ့်လူမျိုးတွေမဟုတ်တဲ့အတွက်ကြောင့် နေရတာဘယ်လိုမှကို မပျော်ဘူးဆိုပါတော့ဗျာ၊
နေထိုင်စားသောက်မှုပုံစံ မကွဲပြားပေမယ့် ယဉ်ကျေးမှုဘာသာစကားကွဲပြားတော့နေရထိုင်ရမပျော်ဘူးဆိုပါတော့၊

အဲ့ဒီတော့ကျွန်တော်မှာအလုပ်ပြန်ပြီဆိုတာနဲ့ကျွန်တော်တို့
နေတဲ့ အိမ်ကနေ နာရီဝက်လောက်စက်ဘီးနင်းသွားရင် တောတွေ၊တောင်တွေကို ရှင်းပြီး မြို့သစ်စီမံကိန်း အိမ်ယာတွေ ဆောက်လုပ်နေတဲ့ ဆောက်လုပ်ရေးစီမံကိန်း ဝင်းကြီး အကြီးကြီး ရှိတယ်ဗျ...

အဲ့ဆောက်လုပ်ရေးဝင်းကြီးထဲမှာ မြန်မာ၊အင်ဒိုနီးရှား၊ဘင်္ဂလားဒေ့ခ်ျ၊နီပေါ၊ဗီယက်နမ်၊
ပါကစ္စတန် အစရှ်ိတဲ့ နိုင်ငံပေါင်းစုံက အလုပ်သမားတွေကို မလေးရှားအခေါ်ကောင်စီ၊မြန်မာလိုခေါ်အလုပ်သမားတန်းလျားပေါ့ နော်.၊ အလုပ်သမားတန်းလျားဆိုပေမယ့် သေသေချာချာကျကျနနဆောက်ပေးထားတာမျိုးမဟုတ်ပဲ ကိုယ့်အဖွဲ့နဲ့ကို ဖြစ်သလို အထပ်သားပြားတွေကာ၊ အထပ်သားပြားတွေမိုး ၊ အထပ်သားပြားတွေခင်းနဲ့ တဲလိုလိုအခန်းလိုလိုတွေဆောက်နေကြရတာဗျ.

ကိုယ့်အဖွဲ့လူဘယ်လောက်များများတဲကတစ်လုံးနှစ်လုံးထက်မပိုကြဘူး။

ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့.. ဒီဆောက်လုပ်ရေးဝင်းထဲကယာယီပေးထားတဲ့ နေရာတွေမှာညဆိုဘယ်အလုပ်သမားမှမအိပ်ကြ၊မနေကြလို့လေ။
ညဘက်ကိုသူတို့တွေက ဆောက်လုပ်ရေးဝင်းရဲ့ ခပ်လှမ်းလှမ်းမှာရှိတဲ့ ချောင်းစပ်ကဒီရေတောထဲမှာ ခပ်မြင့်မြင့်တဲတွေထိုးပြီးဝင်ပုန်းအိပ်ကြတာများတယ်၊

ဒါကလဲ. မလေးရှား လ.ဝ.က အပါအဝင် ရဲ နဲ့ ပြည်သူ့စစ်တွေ ပူးပေါင်းဖမ်းစီးတဲ့အော်ပရာစီဆိုတဲ့ခိုးဝင်ပြည်ပနိုင်ငံသား
များဖမ်းစီးရေးက အချိန်မရွေးဝင်လာဖမ်းစီးသလို အထူးသဖြင့်ညဘက်အိပ်ချိန်တွေမှာဆောက်လုပ်ရေးလို့နေရာမျိုး၊ နိုင်ငံခြားသားရွေ့ပြောင်းအလုပ်သမားအများဆုံးရှိတဲ့နေရာမျိုးတွေကိုဝင်ရောက်ဖမ်းစီးတတ်တာကြောင့်၊

အလုပ်ချိန်နဲ့ထမင်းချက်ပြုတ်စားသောက်ချိန်မျိုးသာ ဝင်းထဲမှာနေကြပြီးညဆို တောထဲသွားအိပ်ကြသူတွေများပါတယ်။

ကျွန်တော်ရောက်ပီး (၄)ရက်လောက်ပဲရှိသေးတယ် အဲ့ဆောက်လုပ်ရေးဝင်းထဲက မြန်မာပြည်သားမွန်လူမျိုးအသိတွေအတော်များများကိုရသွားတော့တာပဲ၊

ဒါကလဲအကောင်းတော့မဟုတ်ဘူး အဲ့ဒီမှာ အရက်သွားသောက်ရာကနေ ကိုမျိုးချစ်တွေနဲ့တွေ့ပြီး ရိုက်ပွဲဖြစ်လိုက်ရာကနေ "ရန်ကုန်" ဆိုတဲ့နာမည်တွင်ပီး.သိကုန်ကြတာပါ။

ဘာလို့ ရန်ကုန်လို့ နာမည်တွင်လဲဆို မလေးရှားဆောက်လုပ်ရေး လောကမှာတော့ လူနာမည်ကိုခေါ်တာထက် သူတို့ရဲ့ဇာတိနာမည်ကို
အလွယ်ခေါ်ကြတာများတော့ ကျွန်တော်ကိုလဲ ရန်ကုန်သားမလို့ "ရန်ကုန်"လို့ခေါ်ကြရင်းနာမည်တွင်သွားရတာပါ။

ဖြစ်ပုံကတော့ဒီလိုဗျ..အဲ့ဆောက်လုပ်ရေးဝင်ထဲက မွန်လူမျိုးအလုပ်သမားခေါင်းဆောင်တစ်ယောက်ဖြစ်တဲ့ မုဒုံ သား ကိုသိန်းနိုင် ဆိုတဲ့သူနဲ့ ကျွန်တော်ကဘယ်ဘဝကရေစက်လဲတော့မသိ
ဘူးစတွေ့ထဲကိုကအတော်လေးကိုခင်ကြတာ ..သူကလဲ လူပုစိတ်တို မဟုတ်မခံ လူမျိုးစွဲမရှိ
မှန်တဲ့ဘက်ကပဲရပ်တည်တတ်တဲ့သူမျိုး..၊ကျွန်တော်ကလဲ မတရားတာဆို လက်ပိုက်မကြည့်တတ်တဲ့လူ ကျွန်တော်ရှေ့ကစရင် သူကနောက်ကပါပြီးသားပဲ အဲ့လို၊

အလုပ်သာမတူပေမယ့် အလုပ်ချိန်ပြီးတာနဲ့ကျွန်တော် သူ့ဆီရောက်နေပီ
ပြသနာရှာမွှေလွန်းအားကြီးလို့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကို ဗျဝိ ၊ဗျတ္တ ညီနောင်လို့တောင်စနောက်ခေါ်ကြတာ။

ဘာမဆိုလက်ကအရင် လုပ်ပြီးမှစကားပြောတတ်တဲ့ကျွန်တော်နဲ့ လက်ကအရင်
ပါပီးမှ တောင်းပန်တတ်တဲ့သူနဲ့ကတော့ တွဲမိတာ
သိပ်တော့မဆန်းပါဘူး ။

အလုပ်သိမ်းပြီးဆို ဝင်းထဲကအလုပ်သမားတွေအကုန်လုံးက ချက်ကြပြုတ်ကြ သောက်ကြစားကြ သူ့အစုနဲ့သူ၊ သူ့အဖွဲ့နဲ့သူ ပေါ့ဗျာ

တဲတွေထဲ ဝိုင်းဖွဲ့ ပြီး
အဲ့ဆောက်လုပ်ရေးဝင်းထဲက ဗီယက်နမ်လူမျိူးတွေ ချက်တဲ့ချက်အရက်နဲ့ တစ်နေ့တာပင်ပန်းသမျှကို ညဘက်လူစုပြီးအပန်းဖြေ ကြတယ်ဆိုပါတော့။

ကိုသိန်းနိုင်ဆီ ကျွန်တော်ရောက်ပီဆိုတာနဲ့သူက သူ့လူတွေနဲ့တဲမှာမသောက်တော့ပဲ အမြဲကျွန်တော်နဲ့နှစ်ယောက် သပ်သပ်တဲတစ်လုံးမှာပဲ ချကြတာများတယ်ဗျ
မမူးရင်သဘောကောင်းသလောက် မူးလာပြီဆိုသွေးဆိုးတဲ့ကျွန်တော် မူးလာပြသနာရှာမှာကြောက်ပြီး.ဒီအစီစဉ်ကိုသူရေရှည်အတွက်ရေးဆွဲခဲ့ပုံရတယ်ဗျ.. (ဟိဟိ)

တစ်နေ့ည သူနဲ့ကျွန်တော် အရက်သောက်နေတုန်း
သူတို့အဖွဲ့က ကောင်လေးတစ်ယောက်က ကိုသိန်းနိုင်ကို လာပြောတယ် သူတို့အဖွဲ့ဒီနေ့စျေးကားမလာလို့ မနက်ဖြန်အတွက် စားစရာဘာမှမရှိတော့ဘူး တဲ့
ခုချိန်မှ လာပြောရမလားဆိုပြီးကိုသိန်းနိုင်လဲ ဒေါကန်တာပေါ့ မိုးကလဲချုပ်နေပြီ စျေးဆိုင်တွေကဒီအချိန်ဆိုမဖွင့်တတ်ကြတော့ဘူးလေ..။

သွားစရာက တစ်နေရာပဲ ရှိတယ် သူတို့နေတဲ့ တဲနောက်တည့်တည့်တောလမ်းကိုတိုး မွတ်ဆလင်သချိုင်းတစ်ခုကိုဖြတ်ပြီး မလေးရှားလူမျိုးတွေနေတဲ့ရွာထဲသွားဝယ်မှပဲရတော့မယ်
အဲ့မလေးရှားရွာကိုကားလမ်းဘက်ကပါတ်သွားမယ်ဆိုတစ်ပါတ်ကြီးကို သွားရမှာဗျ။ အနီးဆုံးကတော့ ခုနကပြောတဲ့ သူတို့တွေနေတဲ့ တဲနောက်က တောလမ်းက်ိုတိုးပီး မွတ်ဆလင်သချိုင်းကိုဖြတ်ပြီးသွားမှသာလျင် အဆင်ပြေမှာ စောစောစီးစီးဆို ပြသနာမရှိလှပေမယ့် ခုလို ညဘက်ရောက်နေပီဆိုတော့ သူလဲ ကြောက်နေပုံပဲ

ခုလိုညဘက်မပြောနဲ့ နေ့လည်ဘက်တောင်သူတို့တွေ ဆောက်လုပ်ရေးဝင်းထဲကနေအပြင်ကို မသွားလာရဲကြရှာဘူးလေ..အဲ့ဒါအမှန်ပဲဗျ အပြင်သွားရတာကလဲအမြဲကျားချောင်းသလိုချောင်းနေတဲ့ လှည့်ကင်းရဲကားတွေ အမတန်မှကိုကြောက်ရတာလေ၊

ခိုးနေရတဲ့ဘဝနဲ့ ပင်ပင်ပန်းပန်းဆင်းဆင်းရဲရဲ ရှာဖွေထားသမျှ ရဲတစ်ခါဖမ်းခံထိလို့ကတော့ ရှိသမျှ အပြောင်အကုန်ယူခံရတာလေ အဲ့ဒါကြောင့်လဲ သူတို့တွေ ခင်ဗျာ ဒီလုပ်ငန်းခွင်ထဲ လာရောင်းတဲ့စျေးကားတွေကိုသာအမှီပြုနေထိုင်စားသောက်နေရရှာတော့ ခုချိန်ကြီးအပြင်က်ိုစျေးသွားဝယ်ဖို့ကြ ဘယ်လိုလုပ်သွားရဲရှာပါ့မလဲ။

ကိုသိန်းနိုင်တစ်ယောက်.. ခေါင်းကုတ်လိုက် ဖင်ကုတ်လိုက်နဲ့ဘာလုပ်လို့ လုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်နေတာမြင်တော့ .
ကျွန်တော်လဲသူတို့အဖြစ်ကို သနားပြီး.

"ကိုသိန်းနိုင်ရေ ဒီလိုဆိုလဲ ခင်ဗျားနဲ့ကျွန်တော် ဒီနောက်လမ်းကနေပဲ ဖြတ်ပြီးသွားဝယ်ကြတာပေါ့ဗျာ ဘာကြောက်စရာရှိလဲ"...

ကျွန်တော်တစ်ယောက်လုံးပါနေတာပဲ ဘာညာနဲ့ ပြောလိုက်ပြီးစျေးသွားဝယ်ဖို့အတင်းကိုဆွဲခေါ်လာရတယ်၊

သွားတော့လဲ အဲ့တောလမ်းကနေတိုးပြီး သွားသာသွားရတာ သရဲတစ္ဆေထက် လူချီးပုံတွေကို မနဲ ဖုန်းမီးလေးနဲ့ပြူးပြဲထိုးကြည့်ပြီးကို ရှောင်သွားရတာ အသွားတုန်းကတော့ မူးကလဲမူးနေ ရွာထဲက စျေးဆိုင်ပိတ်သွားမှာလဲ ကြောက်တဲ့ဇောနဲ့ သင်္ချိုင်းကို ဖြတ်ပြီး ဘယ်လိုကဘယ်လို ရွာထဲရောက်သွားလိုက်မှန်းတောင်မသိဘူး၊

မလေးရွာထဲက စျေးဆိုင်ရောက်တော့ ကြက်နှစ်ကောင်(အမွှေးနှုတ်ပီးသားအကောင်လိုက်)နှင့် အမဲသားတစ်ကီလိုထုပ် တစ်ထုပ်ဝယ်ပြီး အပြန်ကြမှကျွန်တော်လဲ စဉ်းစားမိတယ် ""......ငါတို့ဒါတွေနဲ့ခုနကလာခဲ့တဲ့ သင်္ချိုင်းထဲ ဘယ်လိုဖြတ်ရမလဲပေါ့.. ..."""

..ငယ်ငယ်ကကြည့်ခဲ့ရတဲ့ မလေးရှားစုန်းကားတွေဘာတွေလဲ မျက်စိထဲပြေးမြင်ပြီးပေါ်လာလို့ ပေါ်လာနဲ့ ငါတော့မှားပီထင်တယ် တွေးနေတာ ကိုသိန်းနိုင်လဲ ကျွန်တော်လိုပဲ တွေးနေတာနေမယ် ဘာမှမပြောပဲကြက်နှစ်ကောင်အထုပ်လေး ဆွဲပီး.သုတ်သုတ် သုတ်သုတ်နဲ့ လျှောက်နေတာ ကျွန်တော်လဲ ...

"ကိုသိန်းနိုင်ဖြစ်ပါ့မလားဗျ. သင်္ချိုင်းကဖြတ်ရမှာ" ဆိုပြီးမေးတော့..

"အေးဆေးပါကွာ".တဲ့

အင်းသူတောင် အေးဆေးမှဆိုတော့ ကိုယ်လဲ အေးဆေးပေါ့ဆိုပြီး လျှောက်လာလိုက်ကြတာ သင်္ချိုင်းထဲ ဝင်ထဲက လူကဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းမသိဘူး တစ်ကိုယ်လုံးတုန်ပြီး ကြက်သီးတွေဘာတွေထသွားတာ မိုးအေးလို့လား အပေါ့သွားချင်လို့လားပေါ့ စိတ်အထင်တော့ ၊

ကိုသိန်းနိုင်က သူ့Nokiaဖုန်းမီးလေးကိုရှေ့ကနေထိုးပြီး ကျွန်တော်ကနောက်က အဲ့သူတို့သင်္ချိုင်းမြေပုံကျောက်တိုင်လေးတွေက ဘေးတစ်ဖက်စီမှာရှိတာ ယောင်လို့တောင်မကြည့်ရဲပါဘူး ကိုသိန်းနိုင်ထိုးပြတဲ့ ရှေ့တည့်တည့်က မီးအရောင်ကိုပဲ ကြည့်ပြီး လျှောက်လာတာ ပထမ သူကျွန်တော်ရှေ့က လျှောက်နေပေမယ့် မကြာဘူးကျွန်တော်နဲ့ဘေးချင်းကပ်ဖြစ်သွားပြီး လမ်းကျဉ်းကျဉ်းလေးကို မြေပုံတွေလဲခြေထောက်နဲ့မနင်းမိအောင် ပုခုံးချင်းပူးကပ်ပြီး လျှောက်နေကြတာများ ခုအချိန်မြင်ယောင်ကြည့် တော့ အတော်လေးတော့ ရီချင်စရာကောင်းသား သမီးရည်းစားစုံတွဲတွေ အတိုင်းပဲ။

သူကျွန်တော်နားကပ်လာပြီး ပုခုံးချင်းယှဉ်လျှောက်တာ အကြောင်းမဲ့ မဟုတ်ဘူးဗျ သချိုင်းထဲက ဇရပ်ပေါ် လူရိပ်တွေမြင်ရလို့ တဲ့ ကျွန်တော်ကို ကပ်ပီးတိုးတိုးလေးပြောတယ် ..ကျွန်တော်လဲ ဆံပင်မွှေးတွေဘာတွေ ထောင်တက်သွားတာဗျာ တကယ်၊

ဒါမျိုးကတော့ဘယ်လိုမှသတ္တိမကောင်းနိုင်တော့ဘူးလေ အတွေ့ကြုံလဲရှိတာမဟုတ် တော့ စိတ်ထဲကတော့တွေးလိုက်တယ် ..ဒါဆိုသေချာပီပေါ့

ပြေးဖို့ လူကအဆင်သင့်ကိုပြင်ထားလိုက်တာဘယ်ရမလဲ..

ဇရပ်ရှေ့ရောက်တော့ ကျွန်တော်လဲ မျက်စပစ် လှမ်းကြည့်လိုက်တာဇရပ်အပေါ်ကို ကြောက်ကြောက်နဲ့

အဲဗျာ တကယ်ဗျ ကုန်းကုန်းကွကွတွေနဲ့ လှုပ်လှုပ် ရွရွတွေကို မြင်နေရတာ။

ှူလူလဲထူပူပြီးရသမျှ ဘုရားစာတွေ ဘာတွေ လျှောက်ရွတ် လူချင်းပူးကပ်ပြီး သင်္ချိုင်းကနေအသားကုန်သုတ်တော့တာပဲ ၊

သင်္ချိုင်းအပြင်တောလမ်းရောက်ပီး ဆောက်လုပ်ရေးဝင်းကြီးထဲကမီးအရောင်တွေ စကားသံ သဲ့သဲ့တွေကြားရတော့မှပဲ သက်ပြင်းချနိုင်တော့တယ်။

တစ်ကိုယ်လုံးလဲ လမ်းလျှောက်ရတာကြောင့်ရော ကြောက်တဲ့စိတ်ကြောင့်ပါထင်တယ် ချွေးတွေကို ရွှဲနေတာပဲ.. သင်္ချိုင်းကနေထွက်ပြီး တောလမ်းထဲ ရောက်တော့မှ လူကတစ်ကိုယ်လုံးတောင် တုန်တက်သွားတာဆို ကြောက်ချမ်း ချမ်းတာထင်ပါရဲ့..

ပါးစပ်ကလဲ ငါတို့တော့ မခြောက်နဲ့နော် စားချင် တဲရောက်မှ ဟိုလူတွေဆီကနေ သွားတောင်းလို့ ပြောပြီး
နှစ်ယောက်သား ရီနိုင်တော့တယ်အဲ့တော့မှ.ကိုသိန်းနိုင်က မင်းမြင်လားတဲ့ ဇရပ်ပေါ်မှာအရိပ်..

..အင်းကျွန်တော်လဲမြင်တယ်လို့ပြောတော့ ..
သူက ငါရှေ့ကလျှောက်နေတုန်း စမြင်တော့ ဇရပ်ပေါ်တက်တဲ့ အုတ်လှေကားလေးပေါ် လူနှစ်ယောက်ထိုင်နေသလိုလိုအရိပ် တို့လာနေတာမြင်ပြီး ဇရပ်ပေါ်တက်သွားတာကို မြင်လိုက်တာတဲ့..၊

ကျွန်တော်ကလဲ အဲ့ဇရပ်ရှေ့ရောက်မှ အသာကြည်လိုက်တာ ဇရပ်ပေါ် လူရှိသလိုလိုအရိပ် မြင်ရတယ်ပြောပြတော့ သူ့စိတ်ထင် ရွာထဲက မလေးရှားလူမျိုး အတွဲပဲ ဖြစ်လောက်တယ်ကွ တို့လူလာတာမြင်လို့ ဇရပ်ပေါ်တက်ပြေးသွားတာပဲထင်တယ်ဆိုပြီး သူအလုပ်သမားအဖွဲ့တွေ နေတဲ့ တဲအနောက်ပေါက်ကနေ ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက် လဲ ဝင်ပြီး ဟင်းချက်စရာတွေဝင်ပေး ပြီး ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ထဲ အရက်ချနေကြတဲကို ပြန်သွားပြီး အရက်ပြန်ချ အမောဖြေနေတုန်း မကြားဘူး ခုနဟင်းချက်စရာဝင်ပေးခဲ့တဲ့ ကိုသိန်းနိုင်တို့ အဖွဲ့က လူတွေအရက်သောက်နေတဲ့ တဲကနေ ဝုန်းဒိုင်းကြဲသံ ဆူညံသံတွေ ကြားပါလေရောဗျို့..

ကျွန်တော်တို့ နှစ်ယောက်လဲ ဘာဖြစ်တဲလဲဟဆိုပြီး ဒုတ်တစ်ယောက်တစ်ချောင်းဆွဲပီး ပြေးကြည့်တော့ တဲရဲ့..နောက်ပေါက်ကနေ အရက်ထိုင်သောက်နေတဲ့ လူတွေ ထပြီးပြေးတာ တောလမ်းဘက်ကို ဘာမှန်းမသိ

ထိုင်ကျန်နေခဲ့ တဲ့ ဦးငယ်ဆိုတဲ့ မွန်အဘကြီးကိုမေးတော့ ကိုသိန်းနိုင်နဲ့မယားညီအက်ိုတော်တဲ့ ဦးနိုင်ဆိုတဲ့ လူကြီး တဲနောက်ဘက်အပေါက်က်ိုအရက်သောက်နေရင်းနဲ့ လက်ညှိုးတစ်ထိုးထိုးနဲ့ ဆဲဆိုပြီး ထပြေးကန်ကြောက်ပြီး မြေကြီးပေါ်လူးလှိမ့် နေတာ ဘာဖြစ်တာလဲမေးတာမရ ဆွဲလို့လဲမရနဲ လူတွေဝိုင်းချုပ်ပြီးတဲပေါ် ခေါ်တင်လာတာကို ပြန်ခုန်ချပြီး တဲနောက်ကတောလမ်းအတိုင်းပြေးသွားလို့ လိုက်ကြတာတဲ့။

ဦးငယ်ကတော့ခြေထောက်အလုပ်ခေါင်မိုးပေါ်ကပြုတ်ကျထားပြီး.ဒူးအဆစ်လည်ထားလို့ထမလိုက်ပဲကျန်နေခဲ့ရာကနေ ပြောပြတော့ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်လဲ စိုးရိမ်ပြီး နောက်ကနေပြေးလိုက်သွားတော့ သူတို့အဖွဲ့တွေ အဲ့ဦးနိုင်ကို အတင်းချော့ ပြီးဝိုင်းချုပ်ခေါ်ပြန်လာကြတာကို တောလမ်းတစ်ဝက်ရောက်တော့ပြန် တွေ့တယ်

အဲ့အချိန် ဘယ်သူမှလဲ ချီးပုံတွေဘာတွေရှောင်နေကြတော့မယ်မထင်ပါဘူး အုပ်လိုက်ကို ပြန်ပြီးချီတက်လာကြတာ သူတို့အချင်းချင်း မွန်လိုတွေပြောဆိုနေကြတော့ ကျွန်တော်လဲ နားမလည်ဘူး ကိုသိန်းနိုင်ကို ပဲ အတင်းမေးခိုင်းရတယ် ဘာဖြစ်တာလဲ ဆိုတာကို။

တဲပြန်ရောက်တော့မှ အဲ့ဦးနိုင်ကို ခြေလက်တွေဝိုင်းဆေးပေးကြ တဲပေါ်က ဘုရားစင်မှာရှိတဲ့ သောက်တော်ရေတွေ ခေါင်းကနေလောင်းချ စိတ်ပုတီးတွေဘာတွေ လည်ပင်းစွတ်ချပေးနဲ့ ခုနမူးရူးနေကြတဲ့ အရက်သမားအုပ်စု ခုမှ ဘုရားမီးတွေဘာတွေပူဇော် အမွှေးတိုင်တွေဘာတွေထွန်း ဘုရားရှစ်ခိုးသူကရှစ်ခိုးနဲ့ ကျွန်တော်လဲ ကိုသိန်းနိုင်နားကပ်ပြီး .."လုပ်လေ"

" မေးပါအုံးဘာဖြစ်တာလဲလို့" ..သူတို့ဟာသူတို့မွန်လိုတွေပဲ ပြောနေတော့ က်ိုယ်မှနားမလည်တာ ကိုသိန်းနိုင်ကို ဘာသာပြန်ခိုင်းရတယ်။

....အဲ့တော့မှကိုသိန်းနိုင်လဲ ခုနဖြစ်တဲ့သူ့မယားညီအစ်ကို ဦးနိုင်ကိုမွန်လိုမေးလိုက်တော့... ဦးနိုင်ကသူ့လူတွေအားလုံးကိုမွန်လိုပြန်ပြောပြတယ်၊

ကိုသိန်းနိုင်ကသူပြောပြတာတွေကို ကျွန်တော် ဗမာလိုဘာသာပြန်ပေးလိုက်နဲ့ ဖြစ်ပုံက ဒီလိုဗျ.........

ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်စျေးဝယ်ပြီး ပြန်လာတော့ ကိုသိန်းနိုင်ရဲ့ မယားညီအစ်က်ို.ဦးနိုင်က တဲအနောက်ပေါက်ကို မျက်နှာမူပြီးအရက်ဝိုင်းမှာထိုင်နေတာ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ဟင်းချက်စရာတွေဝယ်ပြီးပြန်လာတာကို.. သူတောလမ်းကထွက်လာထဲက မြင်နေရတယ်တဲ့....

ဆောက်လုပ်ရေးဝင်းကြီးကညဆို မီးတွေလင်းထိန်နေတာဆိုတော့လဲ သူကျွန်တော်တို့ လှမ်းမြင်နေရတာပေါ့၊

အဲ့မှာ အရက်ဝိုင်းထဲကလူတွေက်ိုတောင် ဟိုမှာ ဗျက်ဝိ၊ဗျက်တ္တ ညီနှောင် စျေးဝယ်ပြီးပြန်လာပြီ နောက်မှာလဲ ကလေးနှစ်ကောင်ပါလာတယ် ရွာထဲက ကလေးတွေထင်တယ် ဒီအချိန်ကြီး ဘာလုပ်ဖို့ခေါ်လာလဲ မသိဘူး တောင် ပြောနေသေးတာတဲ့။

ကျန်တဲ့သူတွေဝိုင်းကြည့်တော့လဲ ကျွန်တော်တို့အပြင်နောက်မှာ မလေးလူမျိုးကလေးလေးနှစ်ယောက်ပါတာ မြင်တယ်တဲ့။

ကျွန်တော်တို့ တဲနောက်ပေါက်ကတက်လာပြီး ဟင်းချက်စရာတွေပေး အရက်သွားသောက်ဖို့ ပြန်ထွက်သွားတော့ စောနပါလာတဲ့ ကလေးနှစ်ယောက်က တဲအနောက်ပေါက်မှာကျန်ခဲ့တယ်တဲ့ အဲ့လိုကျန်ခဲ့တာကိုတော့သူတစ်ယောက်ပဲဆက်မြင်နေရ
တာသူမသိဘူး၊
သူလဲအရက်ဝိုင်းထဲကနေနောက်ဖေးရေကပျဉ်အောက်ရပ်နေတဲ့ ကလေးနှစ်ယောက်ကိုလှမ်းစမေးလိုက်တယ်တဲ့..

"ဟိုကလေးနှစ်ကောင် ဘာလုပ်နေတာလဲ မင်းတို့ခေါ်လာတဲ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်ရဲ့နောက် လိုက်မသွားဘူးလား" ဆိုပြီး မလေးလို သူလှမ်းမေးလိုက်တော့ ...

သူ့ကို ဟင်းချက်စရာအထုပ်တွေ ထားထားတဲ့ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်အထုပ်တွေ ကို လက်ညှိုးထိုးပြပြီး လက်ဟန်ချေဟန်နဲ့ တောင်းနေတယ်တဲ့ သူလဲ ပထမတော့..

" ဘာလဲ မင်းတို့ပစ္စည်းပါလို့လား " ဆိုတော့ ခေါင်းညိတ်ပြတယ်တဲ့.. သူလဲကောက်ထပြီး ကျွန်တော်တို့ သူတို့မုန့်တွေဘာတွေများ အိတ်ထဲထည့်ထားပြီး သူတို့ကိုပေးဖို့ မေ့ခဲ့သလားပေါ့ဆိုပီး ထသွားအထုပ်တွေ ဖွင့်ကြည့်တော့ ကြက်သားနှစ်ကောင်ထုပ်နဲ့ အမဲသားတစ်ကီလိုထုပ်ပဲ တွေ့တော့ မင်းတို့မုန့် မပါပါဘူးလို့သူလှမ်းပြောတော့ တဲအနောက်ပေါက်အဝကိုတောင် သူတို့နှစ်ယောက် ရောက်နေကြပြီတဲ့၊

သူကိုလက်ဖြန့်ပြီး အဲ့အထုပ်တွေ ပေးဖို့တောင်းနေတော့မှ အရက်ဝိုင်းကလူတွေကလဲ ...

"....ဦးနိုင် ဘယ်သူနဲ့စကားပြောနေတာလဲ..."

ဝိုင်းမေးကြတော့မှ သူလဲ လန့်ဖြန့်ပြီး

" ..ဟာ.." ဒါသရဲတွေပဲဆိုပြီး ကြောက်ကြောက်နဲ့ ထဆဲငါနဲ့ကိုင်တုတ်ပြီး ပြေးကန်ပစ်တာ.
တဲနောက်ဖေးပေါက်ဝမှာရပ်နေတဲ့ အဲ့နှစ်ကောင်ကို ကန်လိုက်တော့ သူကန်တဲ့အရှိန်နဲ့ သူတို့ကို မထိပဲ လေထဲကန်သလိုဖြစ်ပြီး နောက်ဘေးတဲနောက်ရေကပျဉ်ကနေ အောက်ကိုပြုတ်ကြတာ အဲ့ကလေးနှစ်ကောင်က သူဘေးလာရပ်ပြီး လက်ညိုးထိုး ရီနေကြတယ်တဲ့လေ။

သူလဲဒေါသထွက်ပြီး ကြောက်စိတ်ပျောက် ဒေါသစိတ်နဲ့ လိုက်ထိုး လိုက်ကန်တာ တောလမ်းဘက်ပြန်ပြေးသွားလို့သူနောက်ကနေလိုက်သွားတာ၊

သူ့အရက်ဝိုင်းကလူတွေလဲ သူ့နောက်ကနေဝိုင်းလိုက်လာပြီးဆွဲကြတော့မှအသိစိတ်ပြန်ဝင်တော့ သင်္ချိုင်းကုန်းအပေါက်ဝကိုတောင်ရောက်နေပြီတဲ့..!

..အဲ့လူတွေပြန်ခေါ်လာလို့လမ်းတစ်ဝက်ရောက်မှ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်လိုက်လာကြတာ၊သူအသိစိတ်ပြန်ဝင်နေပြီးတဲ့ ...
.. အဲ့လို ပြောပြနေရင်းတောင်ကြောက်လန့်ပြီးသူမှာ မျက်ရည်ပါထွက်ငိုပါလေရော..ကျန်တဲ့သူတွေလဲ သူပြောပြပြီးခါမှ...
သဘောပေါက်ပြီး တဲနောက်ဖေးတံခါးပြေးပိတ်ကြ လူချင်းကပ်ပြီးထိုင်ကြနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ကိုသိန်းနိုင်လဲ တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်ကြည့်ကြပြီးဘာမှကို
မပြောနိုင်ကြတော့ဘူး..

အဲ့ညကကျွန်တော်ဆိုတာကြောက်လိုက်တာမှ တစ်ညလုံးတောင်အိပ်မရတော့ဘူး အိမ်လဲမပြန်ရဲတော့ပဲ ကိုသိန်းနိုင်တို့တဲ့မှာပဲ လူစုပြီးအိပ်လိုက်ရတယ်။

နောက်နေ့တော့ ကိုသိန်းနိုင်နဲ့ကျွန်တော် ကြက်တစ်ကောင် စျေးကားကနေဝယ်ပြီး ညဘက်မိုးနဲနဲချုပ်တော့ ဟုတ်သော်ရှိ မဟုတ်သော်ရှိ ကြက်တစ်ကောင် တောလမ်းထဲသွားပြီး ပစ်ကြွေးလိုက်ကြတယ် ပါးစပ်ကနေလဲ နောက်ထပ်မတောင်းနဲ့ မနှောက်ယှက်ပါနဲ့တော့ လို့ပြောပြီး တစ်ကျိုးထဲ ပြန်သုတ်ချလာခဲ့လိုက်တော့တယ် အဲ့နောက်ပိုင်း ကျွန်တော်လဲ အရက်သောက်ချင် ကိုသိန်းနိုင်ကိုခေါ်ပီး အိမ်မှာပဲသောက်တော့တယ် ညဘက်တွေအဲ့ဒီဆောက်လုပ်ရေးဝင်းကြီးထဲလုံးဝကိုခြေဦးပြန်မလှည့်ဖြစ်တော့ပါဘူး။
(ကိုယ်တွေ့ဖြစ်ရပ်မှန်)